Mutlu değilim. Asla yapmam dediğim şeyleri yaptım belki mutlu olurum diye aksine mutsuz oldum daha fena. Herkes benim gibi belki herkes mutsuz herkes sorunlu... Ben mutluyum diyebilen biri var mı?
Düşünüyorum mutlu olmak için neler yaptığımı ve kızıyorum kendime.
Başkalarına sarıldım hayata tutunmak için, mutlu olmak için... Sonra bir baktım ki kendimi kaybetmişim unutmuşum nasıl biri olduğumu, yaşadıklarımı...
Sanki hiç yaşanmamış gibi davranmak istedim. Herşeye yeni baştan başlayayım dedim. Küçük bir çocuk gibi saf olmak istedim. Küçüklüğümü düşündüm o zamanlar nasıl diye hatırlayabildiğim şeyler küçük, saf bir çocuğun anıları da değildi. Belki biraz daha kurcalarsam bulurum dedim en kötüleri geldi gözümün önüne...
Anladım ki ben hiç saf olmamışım, ne zaman ki kendimi bilmişim o zaman kaybetmişim saflığımı...
Tek başıma yapmadım bunu kendime. Biliyorum ki tek suçlu ben değilim. İsim vermek saçma ama yine de kızgınım herkese bana bunları yaptıkları için. Böyle büyümek istemedim ben büyüyemedim de zaten bi yanım hep küçük bir çocuk gibi kaldı. Öyle zamanlarda gösterdim ki o çocuğu insanlar aptal olduğuma inandı.
Önceleri umursamazdım kimin umrunda derdim. Sonra farkettim ki BENİM umrumda!!! Bana yapılanlar, başıma gelenler... Tek suçlu ben değilim.. Evet benim de payım var belki yaşananlarda ama siz de suçlusunuz... Hepiniz!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder