Yolu izlerken düşündüklerim...

1 aydır haftada 3 gün Eskişehire gidip geliyorum. Sabah 6.45 trenine binip yarı uykulu yarı uyanık yol gidiyorum. Düzgün uyuyabileyim diye küçük bir yastık bile aldım yanıma ama sabah sabah aklımdan geçen şeyler o kadar tuhaf ki uyumama imkan vermiyorlar.
Camda gördüğüm sinekten leyleklere, leyleklerden bazı insanlara, bazı insanlardan anılara oradan da camdaki sineğe dönüyorum.
Yazıyı yazarken yine dağıldığım için yarım yamalak, bombok bir şey oluyor.
Ben en iyisi listelerimi yayınlayayım bir ara böyle olmayacak.

kaybet

insan kaybettiğimde üzülmüyorum eskisi gibi.

Çok Alıştım..

Yalnızlığa, aklımdan geçenleri içime atmaya o kadar alışmışım ki birilerine kendimle ilgili önemli bir şeyi anlattığımı hayal bile edemiyorum artık.

Aklımın Sıraları

Gitsinler artık istemiyorum.

Sevgilim olsun yanımda. Kurulalım koltuğa film izlerken uyuklayayım ben bir yandan. 

Çok zor olmamalı istediğim şey ama zor işte. Bir sürü iş, bir sürü ders, bir sürü insan var. 

Günün saatleri yetmiyor herşeyi bir günde yapmaya. Birini yapsam diğerleri kalıyor. Kalanlar aklıma takılıyor. Leş gibi bir kısır döngü işin özeti. 

Mutlu gibiyim de aslında. Tuhafım. 

Son zamanlarda o kadar çok koşturdum ki darmadağın oldum iyice.

Özlediğim, görmek istediğim insanlar var. Bir türlü toparlayamadım kendimi. Haliyle arayamadım da. Finaller öncesi bir gün laylaylom yapmak istiyorum ama sanırım ona da vaktim olmayacak. 

Amaaan vaktim olsa sanki param olacak. 

Zaman ayarlamasını bir türlü yapamadım. Yorgunluktan olsa gerek. Dur azıcık dinleneyim ben.